Om 9u30 start de rondleiding in Passchendaele Memorial Museum 1917, onze gids Geert brengt ons wegwijs in hoe het leven tijdens de Eerste Wereldoorlog was. Nu weten we dat er veel verschillende soldatenuniformen bestaan, ze elk in hun eigen kleuren vochten, doch tegen het einde van de oorlog allen overschakelden op de kaki-groene uniformen die we nu nog kennen. Eventjes kennismaken met de leefwereld van een soldaat aan het front. Over de 3 veldslagen bij Ieper en de oorlogstactieken die werden toegepast, over hoe 1000 soldaten aan het front afgelost werden. De artillerie was best heavy, de verschillende soorten ‘smerige’ bommen zoals die met mosterd, chloorgas, schrapnel hadden elk hun herkenningskenmerken. Eventjes vertoeven in de loopgrachten, de vijand begluren door de schietgaten, schuilen in de bunkers, een rondleiding in een dig-out (ondergrondse ‘kazernes’ in hout waar een divisie eventjes tot rust kon komen).
Het museum is in ieder geval een herbezoek waard.

Voor we konden ‘bikken’ moesten we ons eerst omkleden in echte soldaten. Ons Tommy Tucker maal anno 1917 bestond uit een warme brei van patat, wortel, savooi, ajuin, corned bief, al bij al heeft het toch gesmaakt.

Na de afwas mochten we ons klaarstomen voor onze tocht richting de  frontlinie. Voorzien van de nodige attributen zoals een drinkbus, rugzak voor snacks, granaten (petanque bollen), gasmasker, een EHBO tas, helm en niet te vergeten ons geweer van ongeveer 7 kg. We kruipen in de huid van het 40e bataljon van het Australische leger dat op 04 oktober 1917 in de slag om Passchendaele ten strijde trekt om Broodseinde te heroveren van de Duitsers en zo richting kust te trekken. Na toekenning van onze personages waaronder 1 luitenant, 2 sergeants voor 2 secties en wat drill instructies konden we van start vanuit het museum naast de kerk van Zonnebeke. Wat als er iemand gewond geraakt ? Gezien we met een kleine  groep waren hebben we deze oefening aan het museum gedaan. Een gewonde soldaat op een brancard helpen en deze enkele meters verder dragen. Je kunt je moeilijk voorstellen dat men dit destijds moest doen soms 10 km ver, in de modder. Sommige gewonde soldaten bleven meerdere dagen op het slagveld liggen omdat men niet snel genoeg kon evacueren.
Een korte tocht door het centrum van Zonnebeke naar de Stroroute, een oude spoorlijn die nu omgetoverd is tot wandel- en fietspad richting Beitem/Roeselare. We waren een toeristische attractie op zich, en dit bijna exact 100 jaar later. Onderweg lichtte onze gids toe hoe de tocht 100 jaar geleden ongeveer verlopen was. Een voor één mochten we ons personage toelichten, omstandigheden en overwinningspunten werden toegelicht.
Peletoon– Fall In – Attention – March – left …. Sectie A kon wel ietsje vlugger marcheren dan sectie B …
We hielden halt bij Thames Farm, waar men even kon uitrusten alvorens de volgende kilometers te veroveren.
Onderweg leerden we ons gasmasker gebruiken, 10 minuutjes met dat ding op je kop marcheren was al meer dan genoeg. De tocht eindigt op Tine Cot Cemetery, het grootste oorlogsmonument ter wereld waar 11957 gesneuvelde soldaten begraven liggen waaronder Britten, Australiërs, Canadezen, Zuid Afrikanen, Nieuw Zeelanders en 4 Duitsers. Ook verwonderd dat  er Zuid Afrikanen meevochten in de Eerste Wereldoorlog ? Dit komt omdat er toen ook legers uit de kolonies werden ingeschakeld.  Twee van onze personages liggen hier begraven namelijk de luitenant en één van de sergeants. Gelukkig hebben enkele van onze personages de oorlog overleefd.
Daarna konden we met onze ‘taxi’ terug naar het museum waar onze historische dag eindigde.